شهادت مولای متقیان و امیر خوبی ها تسلیت باد. 
انجام مراسم عبادی در استرالیا آزاد است و اصولا دین فردی ـ هر دینی که باشد ـ آزاد است. مهم این است که به مسائل حکومتی کاری نداشته باشد. نماز خواندن یکی از نشانه های مسلمان بودن است و شما به راحتی می توانید این واجب را به جای آورید. هر جا که باشد حتی در پارکها و هیچ کس به شما نگاه نخواهد کرد و یا شما را تحقیر نخواهد کرد. چون مردم استرالیا با مذاهب، ادیان و مکاتب الهی و غیر الهی سر و کار دارند و دیدن مراسم عبادی هر مکتبی برایشان عادی شده است.
حتی در مکان هایی که تعداد قابل توجهی مسلمان حضور دارند اتاق هایی جهت نماز خواندن اختصاص می دهند. فرودگاه ملبورن نیز نمازخانه دارد که در تصویر مشاهده می کنید. مکانی جهت وضو گرفتن و مکانی نیز برای نماز خواندن. جالب است بدانید که مسلمانان دو درصد مردم  استرلیا را تشکیل می دهند. 
من در نمازخانه فرودگاه بین المللی حضرت امام خمینی (قدس سره) نیز نماز خوانده ام و انصافا خیلی بزرگتر از نمازخانه فرودگاه ملبورن نیست. در حالی که اکثر جمعیت ایران را مسلمانان تشکیل می دهند. 

اگر چه احساس نمی کنید اما همه جا تحت نظر هستید. مخصوصا که مسئول کتابخانه حرم مطهر حضرت معصومه سلام الله علیها باشی و آنها هم بدانند. یک مرکز در شمال سیدنی هست که ورودی ها را به دقت بررسی کرده و رفتار و کنش آنها را تحت نظر دارند. گول این آزادی های ظاهری را نخورید. همه چیز تحت کنترل است. 
اینها حرفهایی بود که از زبان تعداد قابل توجهی از مسلمانانی که در استرالیا زندگی می کنند شنیدم. وقتی از آزادی بیان در منابر و در حسینه ها و مساجد و ... سوال می کردم، جواب این بود که اگر از اسرائیل حرفی نزنی و بر علیه سیاستهای حکومت استرالیا که شباهت زیادی به سیاست های دولت انگلستان دارد هم حرفی نزنی، هر چه دلت می خواهد می توانی بگویی.
یکی از دوستان در آنجا می گفت که یک بار در مورد تانکهای مرکاوای اسرائیل و توانایی ها و ضعف هایش بحث بود که برای مستدل کردن در اینترنت تانک مرکاوای اسرائیل را جستجو کردیم که با این پیام مواجه شدیم: « جستجوی شما تحت نظارت ما می باشد.» یعنی حواست رو جمع کن که چه چیزی رو داری جستجو می کنی؟! 
و آنجاست که عظمت ملت ایران و مقاومت رهبر کبیر انقلاب را بهتر درک می کنی. و به یاد می آوری سخنان امام خامنه ای را که در هیچ جای دنیا مثل ایران علیه ظلم و ستم رژیم منحوس اسرائیل صدا و فریاد بلند نمی شود. و وحشت و ترس استکبار از گسترش انقلاب اسلامی نیز از همین منظر است. 

یکی از هشت موزه برتر ملبورن، موزه ای است در محله سنت کیلدا، محله سنت کیلدا در ملبورن مشهور است، منطقه ای که بیشتر یهودی نشین است. موزه نیز متعلق به یهودیان می باشد. ساعت ده صبح باز می شود و در ورودی آن یک پلیس مستقر است.
عکس برداری از موزه مطلقا ممنوع است. چیزی که در همه موزه های ملبورن بدون فلش اشکالی ندارد. اما در این موزه ممنوع می باشد. از همان ابتدا یک خانم حدود پنجاه و پنج ساله خوش آمد گفت و بیان داشت به دو زبان عربی و انگلیسی می تواند توضیحات ارائه کند. گفتم انگلیسی لطفا. و او سیر تاریخ یهود در استرالیا را بیان داشت و گفت اولین گروهی که وارد استرالیا شدند و در اینجا نظام شهری ایجاد کردند، یهودیان بودند. در دلم گفتم: پس چرا رفتند فلسطین را غصب کردند. چرا نیامدند همین سرزمین وسیع و بزرگ را به نام خود ثبت کنند. اما از بیان علنی آن اجتناب کردم.
پس از بیان تاریخ یهود در استرالیا و نشان دادن آداب و رسوم و مراسم عبادی یهود و نمونه تورات و ... به بیان سیر تاریخی یهود پرداخت. این سیر تاریخی در کف زمین و در مسیر رفت و آمد حک شده بود. یکی از مراحل تاریخی یهود، ظهور و بعثت نبی مکرم اسلام ـ که جانم فدایش باد ـ بود. وقتی به دقت نگاه کردم دیدم که نام مبارک حضرت محمد صلی الله علیه و آله نیز بر روی زمین حک شده است و معلوم نیست که چند نفر خواسته یا ناخواسته از روی آن عبور کرده اند.
بنا بود که بعد از بازدید موزه، در مراسم عبادی آنان شرکت کنم که شرطش گذاشتن کلاه کوچک یهودی بر سر بود. اما بعد از دیدن این خباثت که نشانگر کینه و عداوت یهود با پیامبر مهربانی ها است، به سرعت محل موزه را ترک کردم و این سیل اشکها بود که بدون اختیار سرازیر شده بود.   

یکی از عادات مردم استرالیا که می شه گفت به فرهنگ تبدیل شده، اینه که کم می خورن و زیاد می دون. بنا نیست که من در این یادداشت ها فقط نقاط ضعف زندگی مردم استرالیا رو بگم. بنابراین یکی از خوبی های آنها این بود که فرهنگ ورزش منحصر در دیدن آن از طریق رسانه ها نبود، بلکه در متن زندگی مردم قرار داشت. هر کسی طبق سلیقه خودش و یا ساعتی که فرصتش رو داره، برنامه ورزش دو خودش رو تنظیم می کرد. بنابراین در هر ساعتی از روز که سری به خیابانهای ملبورن می زدی، می دیدی که عده ای در حال دویدن هستند. در پارک ها، فضاهای سبز، پیاده روها، کنار رودخانه ها و ... و این ورزش اختصاص به جوانان نداشت.
اما معمولا دونده ها گوشی به گوش دارند و همزمان با دو، مشغول گوش کردن به صوت مورد علاقه شون هستند. وقتی از علت ورزش روزانه سوال می کنی، می گویند برای سلامتی جسمی و تناسب اندام ، ورزش می کنند.
من کاری به انگیزه آنان ندارم. اما نمی توانیم ما سلامت جسمی خود را تأمین کنیم به این نیت که هنگام ظهور حضرت صاحب الزمان عجل الله فرجه، بتوانیم خدمتی انجام بدهیم و یا نمی توانیم جسم خود را تقویت کنیم که " قو علی خدمتک جوارحی"؟ 

در اکثر پیاده رو و پارکهای استرالیا، پلاستیک هایی گذاشته شده است که مردم بتوانند با آن، مدفوع سگشان که همراهشان بیرون آمده است، جمع کنند تا محیط تمیز بماند. با این وجود هنگام عبور از سبزه ها و چمن ها باید بسیار مراقب باشید و گرنه ممکن است پا روی مدفوع سگ بگذارید. من بارها در کنار پیاده روهای خیابان های فرعی و یا محیط پارک ها را نگاه کردم و نجاسات باقی مانده سگ ها را دیدم.
در اینجا سگ یکی از اعضای خانواده محسوب می شود و اعضای خانه با او ارتباط صمیمی برقرار می کنند و احترام فراوانی دارد و من فکر می کنم جمعیت سگها از آدمها بیشتر باشد اینجا. اگر سگ یک خانواده گم شود، اطلاعیه هایی برای پیدا کردنش بر در و دیوار نصب می کنند و لابد پلیس هم در جریان قرار می گیرد. اگر سگی مریض شود فورا به بیمارستان برده می شود. من یکی از این بیمارستان های مجهز در ملبورن را دیدم که بخش های مختلفی داشت. حتی بخش جراحی مغز. دو متخصص اعصاب سگ نیز در استرالیا هستند که بیماری های عصبی سگ ها را درمان می کنند!. و البته بیمارستان های حیوانات درآمدهای نجومی نیز دارند.
این احترام فوق العاده به حیوانات در حالی است که تعداد زیادی انسان، در گوشه و کنار جهان در خون خود می غلطند و گرسنگان زیادی وجود دارند که از شدت گرسنگی جان می سپارند.
کی مهدی صاحب الزمان ـ که جانم فدایش باد ـ پرده از چهره خواهد گشود تا این تبعیض های فاحش و بی منطق در این کره خاکی از بین برود.  

اگر میزان بارش باران در استرالیا در حد انتظار نباشد و یا منابع آبی، کمتر از میزان پیش بینی شده باشند، مسئولین مربوطه به سفارش و توصیه صرفه جویی اکتفا نمی کنند و مراحل پیشگیری را اجرایی می کنند. مثلا فشار آب را کم می کنند؛ میزان مجاز مصرف را معین و اعلام می کنند و در صورت عدم رعایت، جریمه های سنگین در انتظار خاطیان خواهد بود. 
در اینجا همه چیز با معیارهای مادی سنجیده و اجرا می شود. مصادیق فراوان دیگری هم وجود دارد که در نوشته های بعدی یادآور خواهم شد. بنابراین فکر می کنم آنچه در اینجا جریان دارد جامعه پذیری است نه فرهنگ. 
جامعه پذیری این است که رعایت قوانین و هنجارها به دلیل باور مردم به آنها نیست بلکه عوامل بازدارنده مادی بسیار قوی، باعث رعایت می شود. مثلا اگر افراد جامعه از چراغ قرمز عبور نکنند به این دلیل که جریمه خواهند شد، جامعه پذیر هستند. اما اگر از چراغ قرمز عبور نکنند به این دلیل که یک کار ناهنجار است و تفاوتی نمی کند که پلیس یا دوربین باشد یا نباشد، این فرهنگ خواهد بود.
شما فکر می کنید رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی در اینجا به خاطر خداست! یا به خاطر احترام به حقوق دیگران! من بارها با رانندگان متعدد این مسأله رو بررسی کردم. وقتی خلاف مقررات انجام می دهند و ازشون توضیح می خواهی می گویند: No police, No camera, No problem 

نزدیک به سه ماهی هست که در استرالیا هستم و خاطرات رو به شکل روزانه نوشته ام اما تا الان منتشر نکردم در وبلاگ. مردد بودم که به شکل مفصل و روزانه در وبلاگ قرار بدم یا گزیده کنم و به شکل موردی نکاتی رو بنویسم. با توجه به اینکه اگر تمام ریزه کاری ها رو بنویسم طولانی می شه و شاید حوصله خواننده سر بره، بنابراین فکر می کنم بهتره که به شکل گزیده مطالبی رو بنویسم. ان شاء الله به این شکل عمل خواهم کرد.