از طرف قطر یا امارات که به طرف استرالیا پرواز می کنی، به طرف شرق در حرکت هستی. از سوی دیگر چون افق شرعی از شرق به سمت غرب می آید، باعث می شود که وعده های بیشتری در هواپیما باشی مخصوصا که 13 تا 14 ساعت در حال پروازی. استفاده از توالت، خود مشکلاتی دارد که در پست قبلی اشاره شد. اما نماز خواندن در هواپیما نیز، آسان نیست. اگر چه هواپیما متعلق به یک کشور مثلا اسلامی است، اما اوقات نماز یادآوری نمی شود و خودت باید حواست باشد که وقت نماز نگذرد. البته سیستم های پیشرفته ای که در مقابلت قرار دارد، جهت قبله را نشان می دهد.
با این همه جایی برای نماز وجود ندارد. یعنی هواپیماها نمازخانه ندارند. اگر به مهماندار بگویی که قصد خواندن نماز داری، معمولا راهنمایی می کند تو را به انتهای هواپیما. جایی که تدارک پذیرایی می بینند و جایی که معمولا توالت ها نیز قرار دارند. و تو باید همانجا نماز بخوانی. محبت دیگری که مهماندار می تواند در حق تو روا دارد این است که مراقب باشد که کسی در زمان نماز خواندنت، برای استفاده از توالت مراجعه نکند و مزاحمتی ایجاد نکند.
در یکی از وعده های نماز، وقتی به انتهای هواپیما رفتم و رو به قبله ایستادم، درب توالت دقیقا در مقابل من بود. یک لحظه دلم را متوجه درگاه الهی کردم و با خودم گفتم اگر بنا باشد این نماز مورد قبول حضرت حق قرار نگیرد، کدام یک از نمازهایم قبول خواهد شد!
در زمان بازگشت اما چون با افق شرعی از شرق به سمت غرب در حال پرواز بودم، فقط یک وعده نماز در هواپیما بودم. وقتی برای نماز به انتهای هواپیما رفتم، مسئول تدارکات گفت که ما مشغول کار هستیم و امکان خالی کردن جا برای نماز نیست. اما با اصرار من مواجه شد. ما در مورد نماز با هیچ کسی تعارف نداریم. وقتی مقاومت دیدند، اجبارا فضایی برای نماز خواندن باز کردند. و من تعجب نمی کنم وقتی که دست اندرکاران و مهمانداران هواپیمای کشور مثلا اسلامی، هندو و یا چینی های بی دین باشند. اما از این ها که بگذریم انصافا چقدر چسبید نمازی که با مقاومت در برابر چند تا چینی و هندی بی دین، اقامه شد.