یکی از قوانین راهنمایی و رانندگی که برای من جالب بود، اجباری بودن پوشش برای وانت بارها بود. در صورتی که راننده ای تخلف می کرد، حتما جریمه می شد.  

همین طور که از خیابان ها و محله های شیعه نشین، مخصوصا فارسی زبان عبور می کنی، تصاویری نظرت را جلب می کند. تصویری که می بینید فروشگاه کوچکی است در شهر ملبورن. اگر دقت کنی یوسف پیامبر را می بینی در ملبورن و همچنین مختارنامه را، ملک سلیمان را و ناسپاس را. همچنین هیئت منتظران اباصالح را که مخصوص اردو زبانان است. 

شما فکر می کنید که تابلوها خیلی تمیز بود در استرالیا؟ من مواردی رو دیدم که این ذهنیت رو به هم می زد. مثلا عکسی که می بیند مربوط می شه به ملبورن واتر، در منطقه دندینونگ ملبورن. البته کسی که خط خطی کرده این تابلو رو یه ذره انصاف داشته در قسمتی که نوشته ای نداشته ابراز وجود کرده. 

این عکس رو یه روز بارانی گرفتم. منطقه داکلند در شهر ملبورن. مسأله ای که توجهم رو جلب کرد این بود که کناره های خیابان ها رو منعطف می ساختند. منظورم اینه که به حالت قوس مانند می ساختند که زود نشکنه و باعث آسیب جدی هم نشه اگر باهاش برخورد کنی. 

با یکی از ایرانیان مومن و معتقدی که در ملبورن سکونت داشت، ارتباط دوستی برقرار شد. یک روز یکشنبه که تعطیل رسمی است در استرالیا، به چند مسجد سر زدیم و بازدیدی انجام دادیم. تصاویری که در این نوشته آوردم از این مساجد است.

به هر حال در نظام های شهری، گاهی نیاز می شه که کوچه ها به شکل بن بست در بیان. مهم اینه که کوچه بن بست با مشکلات فراوان روبرو نشه و اگر کسی واردش شد بتونه برگرده. مخصوصا اگر با وسیله نقلیه وارد بن بست شده باشه. در شهر ملبورن بن بست های نسبتا زیادی رو دیدم. اما به  گونه ای ایجاد شده بودند که مشکلی ایجاد نکنه. و دور زدن ماشین ها درش آسون باشه. 
درسته که بن بست ها در شهر ملبورن به خوبی تعبیه شدند و درد سر کسی که واردش می شه خیلی کمه. اما مردم استرالیا با بن بست های اخلاقی و معنوی چه می کنند؟ 

دهه اول محرم الحرام تبلیغ بودم و نتونستم وبلاگ رو به روز کنم. به همین خاطر عذر می خوام.
کشور ما از نظر مناسبت های مذهبی و حتی ملی، کشور پر مناسبتی محسوب می شه. همین ایام پر شور حسینی یکی از نمونه ها محسوب می شه.
اما سایر کشورها اینجوری نیست. مثلا من فکر می کنم که کشور استرالیا با کمبود مناسبت روبرو هست. مناسبت هایی که بتونه مردم رو به سمت خودش جلب کنه. فکر نکنم هیچ جای دنیا، مناسبتی وجود داشته باشه مثل محرم که اینگونه مردم با شور و شوق ازش استقبال کنند و حتی از هزینه های شخصی خودشون اداره کنند مراسم رو.
یکی از مناسبت های کشور استرالیا، زمستان هست. وقتی فصل زمستان می شه، جشنواره زمستانه برگزار می شه. من در ابتدای ماه جون در ملبورن بودم و این مراسم رو دنبال کردم. در میدان اصلی شهر، آتشی روشن می کنن و اجازه نمی دن تا بیست روز خاموش بشه و تعدادی چراغ هم روشن می کنن به نشانه زمستان.  
مردم در این میدان جمع می شن و ساعاتی رو می گذرونن. برخی اوقات مراسمی هم در کنار این نورها برگزار می شه.  حالا شما خودتون ببینین، مردم استرالیا مجبورن چه چیزهایی رو بهانه قرار بدن تا به عنوان مناسبت دور هم جمع بشن. 

چند نکته دیگر درباره کتابخانه ملبورن: 1. کتابخانه های تخصصی در درون کتابخانه فعال بودند و از تالار ورودی که شباهتی به تالار مطالعه نداشت، می توانستی به تالارهای تخصصی دسترسی داشته باشی. مثلا کتابخانه تخصصی هنر؛ کتابخانه تخصصی تاریخ و ... 2. چیدمان تالارهای مطالعه مثل هم نبود. یعنی یکدست نبود تالارهای مطالعه.در هر تالار به گونه ای متفاوت از دیگر تالارهای چینش کرده بودند. مثلا در تالاری میزها، ردیفی چیده شده بود و در تالار دیگر دایره ای و ... 3. نوع میز و صندلی هم در هر تالار متفاوت با دیگر تالارها بود. 4. از میز و صندلی های قدیمی هم استفاده میکردند. 5. اتاقهایی در اطراف یکی از تالارهای مطالعه وجود داشت که برای مباحثه ـ به قول ما طلبه ها ـ در نظر گرفته شده بود. در هر اتاق می شد سه یا چهار نفر بنشینند و در رابطه با موضوعی به بحث و تبادل نظر بپردازند. شاید هم عده ای برای نه مسائل علمی، بلکه برای رفع خستگی و یا صحبت های متفرقه در آنجا می نشستند. 6. نکته دیگر درباره بازدید از کتابخانه بود که به شکل یک برنامه مداوم، به اجرا در می آمد و دانش آموزان مدارس مختلف تحصیلی به شکل زمان بندی شده، از این کتابخانه بازدید می کردند. 

ممکنه از خودمون سوال کنیم که چرا اینقدر فرهنگ مطالعه در کشور استرالیا عمومیت داره و در همه جا (ترن، ترموا، اتوبوس، تاکسی، اماکن عمومی و .. ) مردم در حال مطالعه هستند و حتی علاوه بر کتابفروشی های بزرگ، کتب در فروشگاه های مواد غذایی هم عرضه می شود؟؟ 
در چارت سازمانی کتابخانه بزرگ ملبورن، معاونتی وجود دارد به اسم «معاونت ترویج فرهنگ کتابخوانی». مأموریت این معاونت بررسی و شناخت راه های ترویج کتابخوانی و اجرایی کردن آن است.
نکته دیگر، نوع چاپ کتب است، کتبی بسیار سبک تولید می شود و خیلی راحت قابل حمل و نقل است. یادم می آید که رهبر عزیز کشورمان در بازدید از نمایشگاه بین المللی کتاب به این مطلب اشاره کردند توصیه کردند که کتابها سبک چاپ شود.
وقتی در تالارهای کتابخانه بزرگ ملبورن قدم می زدم، به کتابهای شومیز دقت کردم و دیدم که همه آنها دوخته شده اند. چون کتب گالینگور از استحکام کافی برخوردار است اما کتب شومیز آسیب پذیرتر هستند. بنابراین دوخته می شوند تا از استحکام لازم برخوردار شوند. 
در تالارهای مختلف کتابخانه ملبورن، میزهای اولی مجهز به سیستم رایانه است و پس از آن، میزهای عادی مطالعه قرار دارد. برخی نیز ترجیح می دهند با کامپیوترهای همراه خود کار کنند. 
در بین تالارهای مختلف این کتابخانه، فضاهای وسیعی قرار دارد که در آن انواع و اقسام تابلوها ـ که محمل اطلاعاتی محسوب می شود ـ به نمایش درآمده است. 

کتابخانه بزرگ ملبورن اما دیدنی است. وارد کتابخانه که می شوی، فردی را در ورودی می بینی که مأمور است به خوشآمدگویی به مراجعان و اگر احیانا سوالی داشتی می توانی از او بپرسی. جالب است که نه تنها در این کتابخانه, بلکه در مراکز مختلف عمومی، افرادی را می بینی که آماده اند از آنها سوال کنی و یا توضیح بخواهی. در بسیاری از موارد قبل از آنکه درخواست توضیح کنی، آنها به تو پیشنهاد می دهند و می گویند: May i help you? . و جالب است که این افراد در طول ساعات کاری، اکثرا ایستاده اند. هر چند میانسال باشند. شاید خیلی از آنها تمایل داشته باشند که بنشینند و یا خسته شوند اگر بایستند، مخصوصا که به شکل مداوم مشتری هم نداشته باشند، اما اخلاق حرفه ای به آنها آموخته است که نباید بنشینند.
طبقه همکف و اولین تالار که وارد می شوی، متفاوت است با سایر کتابخانه ها. سوال از کتابدار، راهنمایی خواستن از راهنماها، جستجو در منابع کتابخانه، تازه های کتاب از بخش های مختلف این تالار هستند. تعداد قابل توجهی هم صندلی و میز کوچک وجود دارد که می توانی بنشینی. وارد این تالار که می شوی سکوت را حس نمی کنی. با خود می گویی اینجا کتابخانه است یا ؟؟ اما نباید عجله کنی چون این تالار برای مطالعه در نظر گرفته نشده است. 
تالار طبقه اول که به شکل دایره بزرگ ساخته شده است، به تالارهای دیگر راه دارد. اگر به سمت راست حرکت کنی، وارد تالار دیگری می شوی که تعجبت را بر می انگیزد. تعدادی رایانه؛ تعدادی تلویزیون؛ تعدادی هم دستگاه های ویژه بازی را می بینی. در قسمت دیگری از این تالار، قفسه های کوتاه و محل نمایش فیلم کودکان را می بینی و ابزار و وسایل بازی. هم کامپیوتر ویژه کودکان و هم وسایل بازی دیگر. 
اگر بر روی مبل های راحتی این تالار بنشینی، خواهی دید که عده ای در حال تماشای تلوزیون و شبکه های ماهواره ای هستند و تعدادی در حال بازی. مخصوصا با ابزار ویژه بازی. جوانی را خواهی دید که در مقابل دستگاه به جای قهرمان بازی، خود را حرکت می دهد تا از موانع عبور کند.
وجود این تالار باعث می شود که اگر کسی از مطالعه خسته شد می تواند سری به این تالار بزند. یا اگر با فرزندان خود مراجعه کرده است، دغدغه آنها را نداشته باشد و مطمئن باشد که برای فرزندش برنامه های جذابی اجرا خواهد شد و یا به این نیت مراجعه کند که آشنا شود فرزندش با محیط کتابخانه و کتابخوانی.