عید مبعث پیامبر اسلام ( که جانم فدایش باد) بر همه شما مبارک باد.

قسمت اول از برخی رفتارهای پیامبر:

امام حسین (ع) درباره پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد (ص) می فرماید:
پیامبر (دائم الفکر) بود. همیشه در تفکر بود. هرگز از فکر کردن خسته نمی شد. (متواصل الاحزان) بود. یعنی همواره د رغم شیرین باوقاری فرو رفته بود  ومعلوم می شد که غم متصلی است و بخش اعظم این غم، در دل پیغمبر است. حال آنکه معمولا بر لبش لبخند جاری بود . اما غم سنگین و ریشه داری در دل با او بود. آیا غم ناشی از درک یک حقیقت بزرگ بود؟ غم مردم بود؟. (و لیست له راحه) هرگز پیامبر را بی غم و بی دغدغه نمی دیدم. همیشه دغدغه چیزی را داشت.
(طویل السکت) بود. پیامبر اهل سکوتهای طولانی بود. (لایتکلم فی غیر حاجه) جز وقتی که لازم و مفید بود سخن نگفت. بنای پیامبر بر سکوت بود. الا وقتی که حرف زدن ضرورت و فایده ای می داشت و باید حقیقتی را آشکار می کرد. یا باید از عدالتی دفاع می کرد. در برابر منکر یا بی عدالتی برمی آشفت و مشکل کسی را حلم می کرد و الا ساکت بود.

سپس می فرماید که او (لین) و اهل مدارا بود . اما تو خالی و جافی نبود. در عین حال ترسناک هم نبود . پیامبر همیشه در بین ما حرمت و ابهت داشت اما هیچ وقت از او نمی ترسیدیم. نعمت هر چند اندک نزد او بزرگ بود. بدِ هیچ چیز و هیچ کس را نمیگفت. هرگز برای امر دنیوی و برای منافع خود عصبانی نشد. در مورد حقوق شخص خود اهل گذشت بود اما در مورد حقوق مردم – حق الناس یا حق الله – ایشان فوری برمی آشفت و موضع می گرفت و وقتی غضب میکرد خشمش خشم شخصی و مادی نبود. خشم عقیدتی بود خشم برای مردم بود خشم برای عدالت بود و وقتی خشم میکرد (لم یقم لغضبه شی ء حتی ینتصر له ) تا باطل و ظلم را به زانو در نمی آورد از پا نمی نشست و می ایستاد تا به هر قیمتی حقیقت را بر کرسی بنشاند.

در پناه حق باشید.
منبع: محمد (ص) پیامبری برای همیشه . حسن رحیم پور ازغدی ص 29 و 30