کتابخانه بزرگ ملبورن اما دیدنی است. وارد کتابخانه که می شوی، فردی را در ورودی می بینی که مأمور است به خوشآمدگویی به مراجعان و اگر احیانا سوالی داشتی می توانی از او بپرسی. جالب است که نه تنها در این کتابخانه, بلکه در مراکز مختلف عمومی، افرادی را می بینی که آماده اند از آنها سوال کنی و یا توضیح بخواهی. در بسیاری از موارد قبل از آنکه درخواست توضیح کنی، آنها به تو پیشنهاد می دهند و می گویند: May i help you? . و جالب است که این افراد در طول ساعات کاری، اکثرا ایستاده اند. هر چند میانسال باشند. شاید خیلی از آنها تمایل داشته باشند که بنشینند و یا خسته شوند اگر بایستند، مخصوصا که به شکل مداوم مشتری هم نداشته باشند، اما اخلاق حرفه ای به آنها آموخته است که نباید بنشینند.
طبقه همکف و اولین تالار که وارد می شوی، متفاوت است با سایر کتابخانه ها. سوال از کتابدار، راهنمایی خواستن از راهنماها، جستجو در منابع کتابخانه، تازه های کتاب از بخش های مختلف این تالار هستند. تعداد قابل توجهی هم صندلی و میز کوچک وجود دارد که می توانی بنشینی. وارد این تالار که می شوی سکوت را حس نمی کنی. با خود می گویی اینجا کتابخانه است یا ؟؟ اما نباید عجله کنی چون این تالار برای مطالعه در نظر گرفته نشده است. 
تالار طبقه اول که به شکل دایره بزرگ ساخته شده است، به تالارهای دیگر راه دارد. اگر به سمت راست حرکت کنی، وارد تالار دیگری می شوی که تعجبت را بر می انگیزد. تعدادی رایانه؛ تعدادی تلویزیون؛ تعدادی هم دستگاه های ویژه بازی را می بینی. در قسمت دیگری از این تالار، قفسه های کوتاه و محل نمایش فیلم کودکان را می بینی و ابزار و وسایل بازی. هم کامپیوتر ویژه کودکان و هم وسایل بازی دیگر. 
اگر بر روی مبل های راحتی این تالار بنشینی، خواهی دید که عده ای در حال تماشای تلوزیون و شبکه های ماهواره ای هستند و تعدادی در حال بازی. مخصوصا با ابزار ویژه بازی. جوانی را خواهی دید که در مقابل دستگاه به جای قهرمان بازی، خود را حرکت می دهد تا از موانع عبور کند.
وجود این تالار باعث می شود که اگر کسی از مطالعه خسته شد می تواند سری به این تالار بزند. یا اگر با فرزندان خود مراجعه کرده است، دغدغه آنها را نداشته باشد و مطمئن باشد که برای فرزندش برنامه های جذابی اجرا خواهد شد و یا به این نیت مراجعه کند که آشنا شود فرزندش با محیط کتابخانه و کتابخوانی.