هنگامى که اسکندر تا ولایت ختا پیشروى کرد و به آن جا رسید، پادشاه آن جا به استقبال وى آمد و بسیار تواضع نمود و اورا به میهمانى دعوت کرد. او صبر کرد تا اسکندر بسیار گرسنه شود و آن گاه، طبقى نزد او برد که سرپوشى داشت؛ وقتى سرپوش را برداشت، دید آن ظرف پر است از لعل و یاقوت. پادشاه ختا به اسکندر گفت: بفرمایید میل کنید! اسکندر گفت: این‏ها را چگونه مى‏توان خورد؟ پادشاه گفت: پس شما چه مى‏خورید؟ اسکندر گفت: از آن چه دیگران مى‏خورند. پادشاه گفت: پس این همه لشکرکشى و زحمت به خود و خلق رسانیدن، با آن که دو نان کفایت است، چه معنى دارد؟ اسکندر در فکر فرو رفت و گفت: راست مى‏گویى.
اگر چند بیفزاید از رنج گنج
                                   همه گنج گیتى نیرزد به رنج
یقین دان که این دهر ناپایدار
                                   نه پرورده داند، نه پروردگار

منبع: باغ دلگشا، کشکول صفا، ص‏138.