تا حالا درد دل کسی رو شنیدی که در حرف زدن مشکل داشته باشه. مثلا لکنت داشته باشه. و احیانا این لکنت شدید هم باشه. متن زیر از زبان یه لکنتی نوشته شده که خیلی قشنگه:

- شماره تلفنت رو می دی؟ (شماره ای که در پایین خواهد آمد فرضی است)

از همین می ترسیدی. از اینکه شماره تلفنت رو بپرسد و تو ....

«0916» را «شهرت» برای زبانت آسان کرده بود . سریع گفتی و اضطراب حرف «پ» را قورت دادی و گفتی پانصد. و می خواستی «یازده» را به آغوش باز پانصد بفرستی که پای زبانت روی یاء «یازده» لغزید و سرخی خجالت را روی گونه هایت ریخت. ترحم مخاطب که مدام به صورت شخصیتت سیلی می زد، لغزش پای زبانت را بیشتر می کرد و «یازده » که محکم به زبانت لگد می زد، در قفس تنگ ناتوانی زندانیت کرده بود. ضعف و تنشت در مخاطب هم اضطراب انداخته بود. قرمزی صورتش که زمین را می نگریست در ذهنت حک شد و لرزش دستانش که برای تظاهر آرامش، دکمه های همراهش را بی جهت فشار می داد، ناآرامیش را لو می داد. بالاخره زبانت به تلافی ضربه هایی که خورده بود مشتی به «یازده» زد و بیرونش انداخت: یازده

چند ثانیه سم تلخ «س» را روی زبانت کشیدی و چند تپقی زدی و گفتی : «س س .. سی و چهار»  و همانطور که «سی و چهار» را می گفتی، سوزش سوزن «ب» و نخ محکم بی رحمی را حس می کردی!

دو لبت را به هم دوخته بود و حرفت را پشت لبانت اسیر کرده بود، این بار دیگر زبانت نبود تا با مشتش جواب نامردی های «ب» را بدهد.

«بیست و هشت» به صورت مخاطب پرت شد.

شماره تلفن را گفته بودی و از او دور شده بودی. روح مچاله ات را می نگریستی که زیر لگدهای خشن حروف له شده بود و طناب ملامتی را می دیدی که شرمندگی سابق را به دور گردنت انداخته بود و نزدیک بود خفه ات کند.

گره زبانت، بغضی بزرگتر در گلویت گذاشته بود. اشکها روی گونه هایت سر می خوردند و به لبهایت بوسه می زدند.

(برادر عزیزم عباس)