یک روز که پیغمبر * از گرمی تابستان
همراه علی می رفت * در سایه نخلستان
دیدند که زنبوری * از لانه خود زد پر
آهسته فرود آمد * بر دامن پیغمبر
بوسید عبایش را * دور قدمش پر زد
بر خاک کف پایش * صد بوسه دیگر زد

                             پیغمبر از او پرسید: * آهسته بگو جانم 
                             طعم عسلت از چیست * هر چند که می دانم!
                             زنبور جوابش داد * چون نام تو می گویم
                             گل می کند از نامت * صد غنچه به کندویم
                             تا یاد تو را هر شب * چون گل به بغل دارم
                             هر صبح که بر خیزم * در سینه عسل دارم
                            از قند و شکر بهتر * خوش تر زنبات است این
                            طعم عسل از من نیست * طعم صلوات است این