امام سجاد(ع) ماه مبارک رمضان را عید اولیاء الله مى‏داند. در صحیفه سجادیه دعایى است ‏به نام دعاى وداع ماه مبارک رمضان که امام علیه السلام ابتدا نعمتهای الهی  را می شمارد سپس این ماه مبارک را به عنوان بهترین بخشش خداوند و ماه منفعت و ماه حسابرسى یاد می کند و با او همچون یاری عزیز سخن دل می گوید و می فرماید:
ما خیلى دوست داشته و داریم، اما هیچ دوستى به عظمت این ماه نبود. یک ماهى که نه هیچ روزى مثل روزهاى او بود و نه هیچ شبى مثل شب‏هاى او.

«ثم قد فارقنا عند تمام وقته و انقطاع مدته و وفاء عدده و نحن مودعوه‏» این ماه بعد از آنکه پایانش فرا رسید، از ما مفارقت و هجرت کرد و ما را تنها گذاشت و ما الان این ماه را وداع مى‏کنیم.

«وداع من عز فراقه علینا و غمنا»،
چه وداعى؟ وداع تشریفاتى؟ نه، وداع با یک دوست عزیزى که مفارقتش براى ما توانفرساست. آنکه اهل معنا بود خیرش در این ماه بیشتر شد; آنکه گرفتار گناه بود گناهش در این ماه کمتر شد. فرمود: ما کسى را وداع مى‏کنیم که رفتنش براى ما عظیم و سخت است و ما را غمگین کرد; این ماهى بود که شب و روزش رحمت‏بود.

پروردگارا، هجران ماه مبارک را که مصیبت ماست جبران فرما و براى ما در روز عید فطر برکت مقرر نما...

گرفته شده از صحیفه سجّادیّه : دعای 45

ای ماه عزیز چه صفائی داشتیم در لحظه های خوشت چه خوش غرق رحمت بیکرانت شدیم و چه زود ما را ترک می کنی

خدایا همانگونه که در این ماه ما را غرق رحمتت نمودی در ماههای دیگر نیز رحمتت را از ما دریغ مدار.
آمین یا رب العالمین