هنگامى که اسکندر تا ولایت ختا پیشروى کرد و به آن جا رسید، پادشاه آن جا به استقبال وى آمد و بسیار تواضع نمود و اورا به میهمانى دعوت کرد. او صبر کرد تا اسکندر بسیار گرسنه شود و آن گاه، طبقى نزد او برد که سرپوشى داشت؛ وقتى سرپوش را برداشت، دید آن ظرف پر است از لعل و یاقوت. پادشاه ختا به اسکندر گفت: بفرمایید میل کنید! اسکندر گفت: این‏ها را چگونه مى‏توان خورد؟ پادشاه گفت: پس شما چه مى‏خورید؟ اسکندر گفت: از آن چه دیگران مى‏خورند. پادشاه گفت: پس این همه لشکرکشى و زحمت به خود و خلق رسانیدن، با آن که دو نان کفایت است، چه معنى دارد؟ اسکندر در فکر فرو رفت و گفت: راست مى‏گویى.
اگر چند بیفزاید از رنج گنج
                                   همه گنج گیتى نیرزد به رنج
یقین دان که این دهر ناپایدار
                                   نه پرورده داند، نه پروردگار

منبع: باغ دلگشا، کشکول صفا، ص‏138.

روزى جحی (شخصیت فکاهی در فرهنگ اعراب) براى خرید خر به بازار رفت. مردى از او پرسید: کجا مى‏روى؟ گفت: «به بازار مى‏روم که خرى بخرم». مرد گفت: بگو انشاء الله! گفت: «وقتى خر در بازار است و زر در کیسه من، نیاز به گفتن ان شاء الله نیست». وقتى به بازار وارد شد، پولش را دزدیدند. در راه برگشت به همان فرد برخورد کرد؛ مرد پرسید: از کجا مى‏آیى؟! گفت: «ان شاء الله از بازار؛ ان شاء الله زرم را دزدیدند؛ ان شاء الله خرى نخریدم و دست خالى و زیان دیده به خانه بر مى‏گردم؛ ان شاء الله»!

در زندگی روزمره ما هم همینطوره. اما گاهی توجه نداریم .ضررهایی که از توجه نکردن به خدا می بینیم رو درک نمی کنیم. خوب گاهی اوقات خدا یه چشمه می یاد و نشون میده تا حواسمون جمع بشه.

درباره گلها در روایات تحقیق می کردم که یه مطلب جالب به چشمم خورد که براتون می نویسم.

تا حالا شده از خودتون بپرسین برای اولین بار به چه شکلی از شیر، ماست تهیه کردند؟ خوب سؤالات از این دست خیلی زیاده که جواب خیلی هاش رو هم نمی دونیم. اما پاسخ این سؤال رو بشنوید:

در ایران ، کردستان ، گیاهی رشد می کند که فارسی آن علف ماست بوده و اهالی محل به آن یوغورت اوتی می گویند. شیره این گیاه، شیر را منعقد کرده و تبدیل به ماست می کند و ماستی که با این گیاه تهیه شود، به مراتب مفیدتر، خوشبوتر و خوشمزه تر خواهد بود. در این ماست، اکسیر طول عمر به مراتب بیشتر از ماست معمولی است.

منبع: زبان خوراکیها، جلد سوم، دکتر غیاث الدین جزایری، ص 142. انتشارات امیرکبیر