به نام خدا و با سلام

یکی از رویکردهای منفی در اداره جامعه، رفتن مدیران به سمت تجملات و اشرافی گری است. گویا این قصه سابقه ای طولانی دارد. نمونه یکی از مدیران صالح را می خوانید:

سلمان فارسی به پیشنهاد امام علی(ع) و در زمان خلیفه دوم، استاندار مدائن شد. او از حقوق دولتی استفاده نمیکرد و زندگی خود را از راه حصیربافی تأمین میکرد. برخی به این روش اعتراض کردند. از جمله شخص خلیفه وقت در نامه ای اعتراض خود را اعلام کرد. متن زیر پاسخ سلمان محمدی به نامه خلیفه دوم است:

..... در آن نامه متذکر شده بودی که در آنجا به شغل حصیربافی رو کرده و غذایت نان جو است. بدان، این کار از اموری نیست که بتوان مسلمان را بر آن سرزنش کرد. ای عمر! به خدا سوگند خوردن نان جوین و بافتن حصیر و بی نیازی از مردم نزد خدا، بهتر است از خوردن غذا و نوشیدن نوشابه های رنگارنگ که از اموال مردم و غصب حقوق، تأمین گردد.

اما اینکه گفته بودی تو مانند فردی عادی زندگی می کنی و مردم را بر خویش گستاخ کردی تا جایی که هیبت مقام والی را به دست فراموشی سپرده و مردم را بر گرده ات سوار کردی و به این وسیله آبروی سلطنت خویش را بردی و این روش موجب ضعف و زبونی قدرت اسلام می شود، بدان که ذلت بر طاعت پروردگار بهتر از عزت در عصیان اوست.

(معارف و معاریف ، چ 6، ص 313)