هر چند سعدی شیرازی گفته است: لقمان را گفته اند: ادب از که آموختی؟ گفت از بی ادبان...

اما می شود همیشه چنین روشی را مطلوب تصور کرد؟ شعر طنز زیر برای پاسخ به این سوال مناسبه:

ادب آموختم ز بی ادبان * (ر.ک:گلستان؛ به نقل از لقمان) * ترک «ماقال» و «من یقول» کنم * نتوانسته ام قبول کنم * که پسر را پس از کلاس زبان * بفرستم به پیش بی ادبان * که در آنجا به اشتیاق و طرب * بکند درک فیض و کسب ادب * این ادب را که بی خرید و فروخت * می شود توی کوچه هم آموخت * اعتمادی به این مدل نکنید * بچه را توی کوچه ول نکنید * بچه تان اعتیاد می گیرد * می رود «چیز» یاد می گیرد * چه بسا عاشق کسی بشود * چشم در چشم اقدسی بشود * شاید آنجا کلک سوار کند * با یکی نصف شب فرار کند * ناگهان سنگ بر سبو نزنند * سوزن ایدزی به او نزنند * بچه تان انگ تابلو نخورد * توی کوچه تلو تلو نخورد * نکند توی کوچه هی سر و ته * نشود پای ثابت 110 * پدری کو که خون جگر نشود * راست گفتند ، سگ پدر نشود * پس به فرزند یاد باید داد * ادب از بی ادب نگیرد یاد * یک کمی همت اختیار کنید  * خودتان روی بچه کار کنید.

شعر از : ابوالفضل زرویی نصرآباد